افراد یا کسب وکارها زمانی که در یک نقطه بحرانی قرار میگیرند، عموماً کارهایی را انجام میدهند تا مشکل حاضر را حل نمایند؛ اما به علت اینکه دچار روزمرگی شده اند، شاید بتوانند به طور موقت درد را آرام نمایند اما این درد در زمان دیگری دوباره سر باز نموده و مشکل حادتر میشود. چرا که مشکل قبلی به اضافه راهکار قبلی خود مشکل جدیدی را ایجاد مینماید. برای واضح تر شدن مسئله مثالی را میآوریم. فردی را در نظر بگیرید که کار خود را از دست داده و مشکل نقدینگی دارد، این فرد برای گذراندن امروز خود پولی را از یکی از آشنایان قرض میکند، اما چون درآمدی ندارد تا این قرض را بدهد و هر روز نیز هزینه خود را دارد لذا این قرض تکرار میشود؛ لیکن این فرد به خاطر قرضهای متعدد و عدم توانایی پرداخت قرضها اعتبار خود را در بین دوستان و آشنایان از دست میدهد و نهایتا به جایی میرسد که دیگر کسی حاضر نیست تا به او پول قرض دهد، اما اگر او با یک چشم انداز مشخص حرکت مبنمود پس از مدتی میتوانست به درآمد برسد و علاوه بر اینکه هزینه های خود را پوشش میداد میتوانست قرضهای ابتدایی که کرده بود را نیز پرداخت نماید. در نتیجه این فرد علاوه به رسیدن به یک وضعیت پایدار، اعتبار خود را نیز حفظ نموده است. این وضعیت دقیقا برای کسب وکارها نیز برقرار است. کسب وکارهایی که بدون چشم انداز حرکت میکنند نمیتوانند زمان زیادی را دوام آورند و نهایتاً به مرحله افول نزدیک میشوند.
